Η σχέση των γονέων και το παιδί

Της Μαρίας Σαράντη

Ψυχοθεραπεύτρια-Παιδοψυχολόγος, mariasaranti.blogspot.com

Κάθε άνθρωπος είναι ένας εν δυνάμει γονέας. Όταν όμως θελήσει να κάνει ένα παιδί, οφείλει να σκεφτεί τις οικογενειακές συνθήκες μέσα στις οποίες θα το φέρει να ζήσει. Η πορεία ενός παιδιού είναι προκαθορισμένη ώς έναν βαθμό πριν το ίδιο γεννηθεί και σε αυτό παίζουν ρόλο

• οι γονείς,
• η διάθεσή τους ως προς την ύπαρξη ακόμη ενός μέλους στην οικογένεια,
• η ετοιμότητά τους για τον ρόλο του γονιού και
• η δική τους προσωπική ιστορία ως παιδιά.

Η κυριότερη συνθήκη είναι η επιλογή του συντρόφου με τον οποίο αποφασίζει κάποιος να κάνει παιδί. Πολλοί άνθρωποι, ειδικά τα τελευταία χρόνια, βρίσκονται με έναν σύντροφο και τον επιλέγουν να κάνουν παιδί, διότι θα γίνει «καλός πατέρας» ή «καλή μητέρα», χωρίς τα τρυφερά συναισθήματα που λειτουργούν προστατευτικά για τη σχέση δύο ανθρώπων που θέλουν να συμπορευτούν και να δημιουργήσουν. Αυτή η λογική είναι προβληματική.

Η σχέση των γονέων είναι ο πυρήνας της οικογένειας. Το παιδί, πέρα από την καθαυτή οντότητά του και την εξέλιξη της ύπαρξης, έρχεται με σκοπό τη συναισθηματική συνέχεια του ζευγαριού, όχι για να συμπληρώσει τα κενά ενός συντρόφου.

Συναίσθημα

Είναι πολύ σημαντικό όταν γίνεται επιλογή συντρόφου ένα κριτήριο να είναι η καταλληλότητά του ως γονέα, αλλά δεν είναι το βασικό. Ένα παιδί χρειάζεται γονείς που αγαπιούνται. Η εικόνα τους και το συναισθηματικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνει του γίνονται πρότυπο για το τι είναι φυσιολογικό, τι θα αναζητήσει το ίδιο στις σχέσεις του και πώς γενικότερα θα μάθει να σχετίζεται με τους ανθρώπους αλλά και με το συναίσθημα. Όταν οι γονείς είναι τρυφεροί μεταξύ τους και το παιδί το αντιλαμβάνεται, νιώθει συναισθηματική ασφάλεια, ενώ παράλληλα μαθαίνει και το ίδιο να είναι τρυφερό με τους ανθρώπους, με τα αδέλφια του, με τους φίλους και με το άλλο φύλο.

Επικοινωνία

Παράλληλα, είναι σημαντική και η επικοινωνία, διότι με αυτήν κάθε δυσκολία, χαρά, προβληματισμός, επιθυμία μπορούν να γίνουν κατανοητά από τον σύντροφο. Όταν υπάρχει αυτή η ποιότητα σε μια σχέση, τότε οι πιθανότητες συντήρησης και της σχέσης και του θετικού συναισθήματος αυξάνουν, με αποτέλεσμα να μπορεί να διατηρηθεί η οικογένεια ενωμένη. Επίσης, όσο πιο ευσυμβίβαστοι είναι δύο άνθρωποι μεταξύ τους τόσο αυξάνουν οι πιθανότητες επιβίωσης της σχέσης· οι κοινές ή κοντινές αντιλήψεις, καταβολές και ενδιαφέροντα, για παράδειγμα, θα οδηγήσουν σε μια καλύτερη ροή της σχέσης και κατ’ επέκταση της οικογένειας.

Κοινή διαπαιδαγώγηση

Τέλος, ωφέλιμο είναι οι μελλοντικοί γονείς να έχουν ένα κοινό πλάνο διαπαιδαγώγησης. Χρειάζεται να συμφωνεί το ζευγάρι σε ζητήματα όπως είναι ο τρόπος που φαντάζεται ότι θα μεγαλώσει το παιδί, η κατάλληλη συμπεριφορά προς αυτό, η συμμετοχή ή μη των δικών τους γονέων, αν θα πάει σε ιδιωτικό ή δημόσιο σχολείο, ποιος θα μένει στο σπίτι (αν μένει) για να μεγαλώσει το παιδί, ποια τιμωρία είναι επιτρεπτή ή όχι κ.ο.κ.

Αφού λοιπόν η επιλογή συντρόφου έχει γίνει και τίθεται το θέμα πότε κάνει ένα ζευγάρι παιδί, η απάντηση είναι όταν ο καθένας ξεχωριστά νιώθει έτοιμος συναισθηματικά και πρακτικά για να γίνει γονιός, καθώς και όταν η σχέση είναι ώριμη για να αντέξει την έλευση ακόμη ενός μέλους, και μάλιστα απαιτητικού λόγω της αγωνίας της ύπαρξης που βιώνει.

Εν κατακλείδι, είναι σοφό οι μελλοντικοί γονείς να έχουν βρει κοινούς κώδικες, κοινά σημεία, να έχουν ζωντανό συναίσθημα και να λειτουργούν αρμονικά ως ζευγάρι. Για να γίνει καλύτερα κατανοητό, παραθέτουμε ένα πολύ απλό και κατανοητό παράδειγμα: ο μπαμπάς είναι τυρί και η μαμά ζαμπόν (ή το αντίστροφο), δηλαδή ο καθένας ξεχωριστά αρέσει στο παιδί και ταιριάζουν μεταξύ τους. Αν όμως ο μπαμπάς είναι τυρί και η μαμά σοκολάτα, τότε αρέσει στο παιδί ξεχωριστά ο καθένας, αλλά ο συνδυασμός τους δεν του αφήνει ωραία γεύση...

Γονείς

ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία (21.08.2007)