Της Τασούλας Καραϊσκάκη
Δημοσιογράφος
Κακοποιημένα ή παραμελημένα παιδιά, νήπια θύματα των ίδιων των γονιών τους. Δεκάδες δραματικές ιστορίες με πρωταγωνιστές τετράχρονα ή πεντάχρονα μονοπωλούν για μέρες την επικαιρότητα, εγείροντας πάντα το ίδιο αναπάντητο ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν η όποια συνθήκη να είναι ισχυρότερη από τη γονεϊκή αφοσίωση;
Εκατομμύρια άνθρωποι δεν επιλέγουν να γίνουν γονείς —πάνω από 250.000 αμβλώσεις γίνονται επισήμως στη χώρα μας, είμαστε πρώτοι στην Ευρώπη και τρίτοι στον κόσμο. Εκατομμύρια άλλοι το επιλέγουν με ανάμεικτα συναισθήματα. Πολλοί άνθρωποι φέρνουν στον κόσμο ένα παιδί ελαφρά τη καρδία, χωρίς να νιώθουν την πυκνή πραγματικότητα της επιλογής τους. Γεννούν γιατί είναι απλώς στη φύση του ανθρώπου να γεννά, αλλά όχι πάντα και να ανατρέφει. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτοιμοι να αποδεχθούν τον ρόλο του γονέα, δηλαδή του ανθρώπου που μέχρι να κλείσει τα μάτια για πάντα θα καρδιοχτυπά για εκείνη την άλλη ύπαρξη που ξεκίνησε το ταξίδι της ζωής αρχικά απόλυτα εξαρτώμενη από αυτόν. Είναι μια ευθύνη χαρμόσυνη, γεμάτη με χίλιες χαρές αλλά και χίλιες αγωνίες. Πρέπει να θέλεις να τη σηκώσεις. Να θέλεις να νοιάζεσαι.
Αλλά ακόμη κι αν επιθυμεί κανείς τα παραπάνω, το να είσαι γονιός είναι μια τέχνη δύσκολη να την ασκείς. Είναι μια διαρκής πορεία στην κόψη του ξυραφιού. Τα παιδιά δεν είναι ούτε «έπιπλα» ούτε αυτοκράτορες, δεν είναι σάκος του μποξ, συναισθηματικό δεκανίκι ή κατοικίδιο. Πρέπει να γνωρίζει κανείς πόσο θα προχωρήσει στη ρύθμιση της ζωής τους και πότε θα σταματήσει.
Οι άνθρωποι κατανοούν τον εαυτό τους μέσα από τον καθρέφτη των σχέσεων. Μέσα από αυτές αποφεύγουν να γίνονται θύματα της υπερβολικής υποκειμενικότητας. Η σχέση με το παιδί είναι σχολείο. Καθώς ανατρέφεις, ξεπερνάς την ομφαλοσκόπηση και τον υπαρξιακό φόβο και ακολουθείς την αντικειμενική ροή των πραγμάτων.
Από τους γονείς που τα επιθυμούν τα παιδιά υφίστανται τρεις συνήθεις κακοποιήσεις:
1 Η πρώτη είναι η υπερπροστασία. Η παγίδα τού να τους προσφέρονται όλα στο πιάτο, με αποτέλεσμα να νιώθουν ανίκανα να φέρουν σε πέρας κάτι μόνα, να ελέγξουν την ίδια τους τη ζωή. Έτσι γίνονται άτομα με έλλειψη αυτοεκτίμησης, που αναζητούν πάντα στήριγμα σε κάποιον.
2 Η δεύτερη είναι η συναισθηματική κακοποίηση. Όταν ο γονιός τοποθετεί το παιδί στη θέση του συναισθηματικού του συντρόφου και αδράχνεται από εκείνο. Στην περίπτωση αυτή δεν είναι ο γονιός που καλύπτει την ανάγκη του παιδιού αλλά το αντίστροφο.
3 Η τρίτη είναι η αμέλεια. Τα παιδιά δεν μπορούν να συλλάβουν ότι η φιλαυτία και η δίψα για ατομική επικράτηση είναι οι αιτίες για τις διαταραγμένες σχέσεις και τα ενδοοικογενειακά εγκλήματα, τις εντάσεις, τη βία, τον τρόμο. Δε γνωρίζουν ακόμη πως όταν ο άνθρωπος προβάλλει πάνω στην οικογένεια τη φλόγα της δικής του εμμονής, γεννιούνται εγκλήματα.
Τα παιδιά, ωστόσο, βλέπουν ξεκάθαρα στο πρόσωπο του προβληματικού γονιού τον άνθρωπο που τους στερεί τη γαλήνη, την ξενοιασιά, την αγάπη, την ασφάλεια, το όνειρο. Οι μεγάλοι δεν το αντιλαμβάνονται.
Διαπαιδαγώγηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου