Τώρα τελευταία ένας καινούργιος όρος έκανε την εμφάνισή του. Είναι οι γονείς ελικόπτερα. Αυτοί, δηλαδή, που βρίσκονται συνέχεια σαν ελικόπτερα πάνω από τα παιδιά τους, παρακολουθούν κάθε τους κίνηση, δεν τα αφήνουν να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και τα πνίγουν με την αγάπη και την προστασία τους.
Το να θέλει κάποιος να προστατέψει και να βοηθήσει το παιδί του είναι απολύτως κατανοητό. «Θα έκανα τα πάντα για να βοηθήσω τα παιδιά μου», λένε οι περισσότεροι γονείς και το εννοούν. Αυτό το «τα πάντα», όμως, περιλαμβάνει πολλά. Από μια υγιή μέχρι μια αρρωστημένη συμπεριφορά. Γιατί είναι ένα πράγμα, για παράδειγμα, να κάτσω να εξηγήσω στο παιδί μου πώς να κάνει εξισώσεις με κλάσματα και εντελώς διαφορετικό να κάτσω να τις λύσω εγώ.
Οι γονείς ελικόπτερα ζουν και αναπνέουν για τα παιδιά τους, δεν υπάρχει τίποτε άλλο στη ζωή τους. Φτάνουν στο σημείο να μην μπορούν να διαχωρίσουν τον εαυτό τους από το παιδί. Όταν αναφέρονται σε αυτό μιλούν στον πληθυντικό αριθμό: Βγάλαμε δοντάκια, κάναμε εμβόλιο, παρακολουθούμε μαθήματα πιάνου, πήραμε άριστα στο διαγώνισμα. Και τούτο είναι το λιγότερο. Οι γονείς ελικόπτερα θέλουν να ασκούν τον πλήρη έλεγχο στη ζωή των παιδιών τους: Ποια ρούχα θα φορέσουν, ποιοι θα είναι οι φίλοι τους, πώς θα κάνουν την κατ’ οίκον εργασία τους, τι θα σπουδάσουν.
Είναι φρικτό να μεγαλώνει κανείς σε συνθήκες σκλαβιάς. Δόθηκαν πολλοί αγώνες για την ελευθερία, για να φτάνουμε στο σημείο σήμερα οι ίδιοι οι γονείς να γίνονται δυνάστες. Η καταπίεση που υφίστανται αυτά τα παιδιά είναι τρομερή, αλλά δυστυχώς δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα που έχουν να αντιμετωπίσουν. Τα παιδιά που βρίσκονται στο επίκεντρο του γονεϊκού σύμπαντος προσγειώνονται άσχημα όταν διαπιστώσουν ότι δε συμβαίνει το ίδιο στην αληθινή ζωή. Τα παιδιά των γονιών ελικοπτέρων είναι άβουλα, αδύναμα να αντεπεξέλθουν στις πραγματικές δυσκολίες της ζωής.
H πρώην Πρύτανης του Πανεπιστημίου του Στάντφορντ Lythcott-Haims υποστηρίζει πως οι γονείς ελικόπτερα καταστρέφουν μια ολόκληρη γενιά παιδιών. Ως επικεφαλής ενός από τα πιο φημισμένα πανεπιστημιακά ιδρύματα σε ολόκληρο τον κόσμο έχει παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερους φοιτητές να μην είναι σε θέση να φροντίσουν τον εαυτό τους στα πιο απλά ζητήματα. Νέοι με απίστευτες γνώσεις, που όμως δεν μπορούν να κάνουν τα αυτονόητα. Μιλούν τρεις ξένες γλώσσες και δεν ξέρουν πώς να κλείσουν ένα ραντεβού στο νοσοκομείο. Παίρνουν άριστα στις εξετάσεις και δεν μπορούν να πάνε να ψωνίσουν ό,τι χρειάζεται για να μαγειρέψουν.
Όλοι θέλουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας. Οι ειδικοί λένε να το κάνουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην ευνουχίζουμε την προσωπικότητά τους. Άλλο είναι να στέκομαι συμπαραστάτης δίπλα στο παιδί μου και άλλο να στέκομαι μπάστακας από πάνω του. Η ζωή είναι και σκληρή και δύσκολη. Γι’ αυτό το περίπλοκο, ακατανόητο, ίσως και ζοφερό μέλλον που τα περιμένει ας δώσουμε στα παιδιά μας το καλύτερο εφόδιο: την ικανότητα να σκέφτονται μόνα τους και να παίρνουν τις αποφάσεις που τα αφορούν, γνωρίζοντας πάντα πως οι πράξεις τους έχουν και συνέπειες. Αυτό θα έπρεπε να ήταν γραμμένο στον Κώδικα Γονεϊκής Συμπεριφοράς, αν βέβαια υπήρχε κάτι τέτοιο.
1 σχόλιο:
Ενώ ο έλεγχος και η φροντίδα των γονιών χρειάζεται σε κάθε περίπτωση, με στόχο τη σωματική και ψυχική υγεία του παιδιού, η υπερβολική φροντίδα και προστασία από την άλλη όχι μόνο δεν χρειάζεται, αλλά προκαλεί και προβλήματα. Επιθυμώντας ο υπερπροστατευτικός γονιός να μη βιώσει το παιδί του στενοχώρια, πόνο, απόρριψη και γενικά αρνητικά συναισθήματα, στην πραγματικότητα του στερεί τις βασικές δεξιότητες που είναι απαραίτητες ώστε να εξελιχθεί σε μια υγιή προσωπικότητα και να μάθει να αντιμετωπίζει με επιτυχία τις δυσκολίες της ζωής. Το να κάνει λάθη το παιδί δεν είναι κάτι κακό, αφού αποτελεί μέρος της ίδιας της ζωής, αρκεί να μαθαίνει από αυτά. Η υπερβολική εξάρτηση από τους γονείς του έχει ως αποτέλεσμα το παιδί να αποκτά σταδιακά χαμηλή αυτοεκτίμηση, πράγμα που συχνά καταλήγει στην άσχημη αντίδραση του παιδιού, καθώς αυτό μεγαλώνει και, τελικά, την εξέλιξή του σε έναν ενήλικα με αρνητικά συναισθήματα, όπως μεγάλο θυμό, κατάθλιψη, χαμηλή αυτοπεποίθηση, δυσκολίες προσαρμογής και διαταραχές πανικού.
Οι γονείς, επομένως, θα πρέπει να προσέχουν, ώστε να στηρίζουν το παιδί τους και να το ενθαρρύνουν να πειραματιστεί, ώστε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του και να μάθει από τα λάθη του.
Δημοσίευση σχολίου