Του Σάκη Ιωαννίδη
Δημοσιογράφος
Υπάρχει μια δραστηριότητα που πρέπει να παραμείνει ενεργή με κάθε κόστος. Δε μιλάμε για τα γήπεδα, τα εστιατόρια ή τα κομμωτήρια. Δε μιλάμε για το παρόν, αλλά για το μέλλον. Είναι τα σχολεία.
Το 2021 φεύγει με το ίδιο αίσθημα ανασφάλειας και αβεβαιότητας που ήρθε. Αφήνει πίσω του την κληρονομιά των εμβολίων, αλλά και των ανεμβολίαστων· την υπόσχεση για επιστροφή στην κανονικότητα και τη διάψευσή της. Σε αυτό το ρόλερ κόστερ των προσδοκιών και των ματαιώσεων αν ένα πράγμα έμεινε σταθερό τους τελευταίους μήνες, ήταν τα ανοιχτά σχολεία.
Σκεφτείτε το για λίγο. Υπάρχει μια γενιά παιδιών που έκανε την πρώτη τάξη του δημοτικού σχολείου με τηλεδιάσκεψη. Αν οι ενήλικοι δεν μπορούμε να συγκεντρωθούμε πάνω από είκοσι λεπτά σε κάποιον που μιλάει σε μια οθόνη, ελάτε στη θέση ενός παιδιού που μαθαίνει να γράφει. Υπάρχουν παιδιά που από την πέμπτη τάξη του δημοτικού βρέθηκαν στην πρώτη γυμνασίου. Από το ασφαλές περιβάλλον του δημοτικού βούτηξαν στα ταραγμένα νερά της εφηβείας.
Δεν είναι μόνο τα εκπαιδευτικά κενά που χρειάζονται αργότερα γέμισμα. Δε χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να καταλάβει τι παθαίνει ένα παιδί στην ψυχολογία του όταν του «παίρνεις» την κοινωνικότητά του. Μπορεί το εκπαιδευτικό σύστημα να έχει πολλές αδυναμίες και προβλήματα, αλλά είναι ό,τι πιο κοντινό έχουμε στον τρόπο που λειτουργούν η κοινωνία και οι ανθρώπινες σχέσεις.
Τα παιδιά δε χρειάζονται περισσότερα data για να επικοινωνήσουν με τους φίλους τους. Χρειάζονται τους φίλους τους.
COVID-19
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου