Της Μαριαλένας Σπυροπούλου
Ψυχολόγος, ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια
Στην εποχή μας οι γονείς προσπαθούν συνεχώς να μη λείψει τίποτα στα παιδιά τους. Ιδίως οι γονείς των σημερινών τριαντάρηδων και σαραντάρηδων είναι άνθρωποι που πάλεψαν πολύ για να μη μεγαλώσουν τα παιδιά τους με τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν εκείνοι ή οι δικοί τους γονείς. Το αποτέλεσμα είναι πολλές φορές να φτάνουμε στο άλλο άκρο: να βρισκόμαστε, ως κοινωνία, αντιμέτωποι με συμπεριφορές ενηλίκων που δε μοιάζουν με ενήλικες· ή να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη δυσκολία μας να μπούμε σε καταστάσεις που ζορίζουν, όπως είναι μια απαιτητική δουλειά χωρίς δίχτυ ασφαλείας, το μεγάλωμα των παιδιών, ο γάμος, η ανάληψη των οικονομικών υποχρεώσεων εξ ολοκλήρου.
Πολλοί αποδίδουν αυτές τις δυσκολίες στην «κρίση». Αυτό φαινομενικά είναι σωστό, όχι όμως κατά βάθος, διότι θα μπορούσαμε να πούμε ότι και η κρίση από αυτό δημιουργήθηκε. Φτάσαμε δηλαδή σε αυτήν, επειδή δεν αναλάβαμε ποτέ εξ ολοκλήρου τις ευθύνες μας.
Σκέφτομαι ότι αν θέλουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας, οφείλουμε να είμαστε κοντά τους ψυχικά, αλλά να τους στερήσουμε τα περιττά: τις πολλές ανέσεις, τις περιττές φροντίδες, το να είμαστε πάντα εκεί γι’ αυτά —ιδίως από μια ηλικία και μετά. Να τα κάνουμε να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είμαστε παντοδύναμοι, ότι και εκείνα είναι ικανά για πολλά πράγματα. Να τους δείξουμε την πραγματικότητα.
Όταν έχουμε φτιάξει ένα πλαίσιο ψυχικής προσφοράς και συναισθηματικής αλήθειας, τότε σταδιακά μπορούμε να στερήσουμε από τον άλλο ό,τι θα του κάνει κακό. Ό,τι θα τον κάνει εξαρτημένο, στάσιμο, αδύναμο. Αγαπώ δε σημαίνει μόνο δίνω. Σημαίνει και αφαιρώ. Η σχέση θέλει μικρές δόσεις ουσίας αλλά και μικρές δόσεις απουσίας, για να μπορέσει ο άλλος να βρει τον εαυτό του, τις δυνάμεις του. Καμιά φορά η αδιαφορία, σε κατάλληλες ηλικίες, είναι πιο κινητήρια και σωτήρια, γιατί σε μικρές δόσεις παράγει θυμό και ενεργοποίηση. Το σίγουρο είναι ότι κάθε σχέση, γονεϊκή και άλλη, θέλει σκέψη. Σκέψη για το ποιοι είμαστε εμείς που δίνουμε και τι παίρνουμε τελικά με το να μην πατά ο άλλος στα πόδια του, με το να μη διαφοροποιείται.
Η ενηλικίωση είναι μια επίπονη αλλά ουσιαστική διαδικασία. Η σχέση, ο γάμος, η γονεϊκότητα, η φιλία, οι σπουδές και η εργασία θέλουν κυρίως κόπο, συστηματικότητα και πειθαρχία. Όμως, τελικά, αυτός είναι ο μόνος δρόμος για την εξέλιξη, ψυχική και κοινωνική.
Διαπαιδαγώγηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου