Της Sarah Blaine
Μαμά, πρώην δασκάλα, δικηγόρος
Όλοι γνωρίζουμε τι κάνουν οι εκπαιδευτικοί, έτσι δεν είναι; Άλλωστε ήμασταν όλοι μαθητές. Σχεδόν ο κάθε ένας από εμάς είμαστε προϊόν της δημόσιας εκπαίδευσης, ο καθένας μας κάθισε στα θρανία για δεκατρία χρόνια. Συναντήσαμε δεκάδες εκπαιδευτικούς. Είχαμε δασκάλους στο νηπιαγωγείο, στην πρώτη τάξη του δημοτικού, στην πέμπτη τάξη· και γυμναστές και δασκάλους καλλιτεχνικών και καθηγητές μουσικής. Είχαμε φυσικούς και κοινωνιολόγους, καθηγητές αγγλικών και μαθηματικών. Αν ήμασταν τυχεροί, είχαμε καθηγητές που δίδασκαν Λατινικά ή καθηγητές ισπανικών, φυσικής και ψυχολογίας. Εγώ είχα καθηγητή ακόμη και για «Δεξιότητες Επικοινωνίας». Είχαμε συμβούλους επαγγελματικού προσανατολισμού και διευθυντές και κάποιοι από εμάς είχαν δασκάλους ειδικής αγωγής.
Επομένως γνωρίζουμε τους εκπαιδευτικούς. Ξέρουμε τι συμβαίνει στις τάξεις και ξέρουμε τι κάνουν. Γνωρίζουμε ποιοι είναι αποτελεσματικοί, ξέρουμε ποιοι έμειναν στη μνήμη μας και ποιοι ήταν απαράδεκτοι. Ξέρουμε. Γνωρίζουμε ποιοι άλλαξαν τη ζωή μας προς το καλύτερο. Γνωρίζουμε και ποιοι άλλαξαν τη ζωή μας προς το χειρότερο. Η διδασκαλία, ως επάγγελμα, δεν έχει κάποιο μυστήριο. Δεν έχει καμία μαγεία. Δεν έχει κανέναν σεβασμό. Ήμασταν μαθητές και, ως εκ τούτου, γνωρίζουμε τους εκπαιδευτικούς. Τους διασύρουμε. Τους επικρίνουμε. Μπορούμε να τα κάνουμε καλύτερα από εκείνους. Άλλωστε, εμείς δουλεύουμε. Αυτοί διδάσκουν.
Κάνουμε λάθος. Πρέπει να τιμούμε τους εκπαιδευτικούς. Πρέπει να σεβόμαστε τους δασκάλους. Πρέπει να τους ακούμε. Πρέπει να σταματήσουμε να τους μειώνουμε με αυθαίρετες μετρήσεις και τις λεγόμενες αντικειμενικές εξετάσεις. Πάνω απ’ όλα, πρέπει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε ότι ξέρουμε τι σημαίνει διδασκαλία μόνο επειδή κάποτε υπήρξαμε μαθητές. Δεν ξέρουμε.
Ξόδεψα περισσότερο από έναν χρόνο για να πάρω το Master of Arts στη διδασκαλία. Μετά πέρασα δύο χρόνια διδάσκοντας σε ένα δημόσιο γυμνάσιο σε μια αγροτική περιοχή. Έμαθα ότι τα 13 χρόνια μου ως μαθήτρια σε δημόσιο σχολείο, τα 4 χρόνια μου ως φοιτήτρια σε ένα εξαιρετικό κολέγιο και ακόμη και η χρονιά μου ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια στη σχολική εκπαίδευση, σε ένα από τα καλύτερα δημόσια πανεπιστήμια, δε μου έμαθαν πώς να διαχειρίζομαι μια τάξη, πώς να προσεγγίζω τους μαθητές, πώς να εμπνέω την αγάπη για μάθηση, πώς να διδάσκω. Δεκαοκτώ χρόνια ως μαθήτρια και δεν ήξερα τίποτα για τη διδασκαλία. Μόνο χρόνια εξάσκησης στην τάξη θα με έκαναν κανονική δασκάλα. Ειδικό. Κάποιος που να ξέρει πώς να εμπνέει τα παιδιά. Πώς να κάνει τη διαφορά. Πώς να διδάσκει.
Δεν έμεινα. Έφυγα. Πήγα στο σπίτι μου και έναν χρόνο αργότερα γράφτηκα στη Νομική. Πέρασα τις δικηγορικές εξετάσεις. Άρχισα την πρακτική μου σε ένα επιβλητικό μεγάλο δικηγορικό γραφείο. Τρία χρόνια ως φοιτήτρια νομικής δε με είχαν προετοιμάσει περισσότερο απ’ ό,τι τα 18 χρόνια μου ως φοιτήτρια με είχαν προετοιμάσει να διδάξω. Αλλά ακόμη και την πρώτη μου χρονιά ως εν ενεργεία δικηγόρος έβγαζα πέντε φορές περισσότερα από όσα έπαιρνα ως δασκάλα. Δούλεψα σκληρά την πρώτη μου χρονιά ως δικηγόρος. Αλλά δε δούλεψα τόσο σκληρά όσο είχα δουλέψει τη χρονιά που δίδαξα. Στην πραγματικότητα δε δούλεψα πιο σκληρά. Ίσως μάλιστα να δούλεψα και λίγο λιγότερο. Όμως συνέχισα να ασκούμαι. Συνέχισα να μαθαίνω.
Εννέα χρόνια μετά την αποφοίτησή μου από τη Νομική νομίζω ότι έχω κάποια ιδέα για το πώς να στέκομαι σε μια δίκη. Δεν είμαι η τέλεια δικηγόρος. Υπάρχουν πολλά περισσότερα που θα μπορούσα να μάθω, περισσότερα που θα μπορούσα να κάνω. Να αναπτύξω καλύτερα νομικά ένστικτα με την πάροδο του χρόνου. Θα μπορούσα να ακονίσω τη στρατηγική λογική μου. Θα μπορούσα να τα κάνω όλα καλύτερα, να είμαι καλύτερη. Να μάθω καλύτερα τον Νόμο. Να μάθω περισσότερες διαδικασίες. Αλλά ο νόμος είναι μια πρακτική, το δίκαιο είναι ένα επάγγελμα. Οι δικηγόροι αναμένεται να εξελίσσονται στην πορεία της σταδιοδρομίας τους. Οι δικηγόροι αποκτούν μεγαλύτερη ευθύνη, που την κερδίζουν με τον χρόνο. Οι νέοι καθηγητές αναλαμβάνουν την πλήρη ευθύνη την πρώτη ημέρα που πατούν το πόδι τους στην τάξη. Οι άνθρωποι που συναντώ έξω στον κόσμο με σέβονται τώρα ως δικηγόρο, ως επαγγελματία, εν μέρει επειδή η συντριπτική πλειοψηφία τους δεν έχει απολύτως καμία ιδέα για το τι πραγματικά κάνω.
Όλοι εσείς οι πρώην μαθητές, που δεν είστε εκπαιδευτικοί ή δικηγόροι, δε γνωρίζετε περισσότερα για τη διδασκαλία απ’ ό,τι γνωρίζετε για τη δικηγορία. Όλοι εσείς οι πρώην μαθητές δεν έχετε σχεδιάσει προγράμματα σπουδών, δεν έχετε σχεδιάσει μάθημα, δεν έχετε παρακολουθήσει συνεδριάσεις του συλλόγου διδασκόντων, δεν έχετε ετοιμάσει διαγωνίσματα, δεν έχετε βάλει βαθμούς μετά από αξιολόγηση, δεν έχετε παρακολουθήσει τη φοίτηση των μαθητών. Δεν έχετε διδάξει μαθητές, δεν έχετε επανεξετάσει τους στόχους σας και δεν έχετε δημιουργήσει ερωτήσεις για μελέτη. Δεν έχετε βάλει σε μαθητές εργασία για το σπίτι. Δε γράφετε καθημερινά τους στόχους του μαθήματος στον ασπροπίνακα. Δεν έχετε γράψει ποιήματα στον ασπροπίνακα. Δεν έχετε μάθει να γράφετε ευανάγνωστα στον πίνακα, ενώ ταυτόχρονα διασφαλίζετε ότι κανένας από τους μαθητές σας δε θα πετάξει μια καρέκλα έξω από το παράθυρο. Δεν έχετε σχεδιάσει μαθήματα που πέτυχαν. Δεν έχετε σχεδιάσει μαθήματα που απέτυχαν. Δεν έχετε μάθει να κρατάτε τους μαθητές ήσυχους κατά τη διάρκεια του μαθήματος...
Το πρόβλημα με τη διδασκαλία ως επάγγελμα είναι ότι κάθε ενήλικος πολίτης αυτής της χώρας πιστεύει ότι ξέρει τι κάνουν οι εκπαιδευτικοί. Ενώ δε γνωρίζουν. Έτσι δίνουν «λύσεις», αναπτύσσουν πολιτική, γράφουν άρθρα και πολιτικολογούν. Και δεν ακούν αυτούς που ξέρουν, αυτούς που μπορούν να διδάξουν. Τους δασκάλους.
Εκπαίδευση
ΠΗΓΗ: teleytaiothranio.blogspot.com (30.04.2016)
